Maandag 30 januari
01 Februari 2017 | Argentinië, Mendoza
Maandag 30 januari
Vandaag is het zo ver en gaan we de Andes 'beklimmen'. We zijn best een beetje zenuwachtig! Wat komen we tegen? Kan Lento het aan?
We hebben al de nodige bergen gehad, maar dit is de ANDES!
Naast de enorme bergen zijn we ook erg benieuwd hoe het zal gaan bij de grensovergang. Zijn de papieren in orde etc....
Een andere handicap is dat onze TomTom (Conchita) alleen het land Argentinië herkent, maar verder niets. We moeten onze weg dus vinden dmv Google Maps. Ok.....
Toevallig heeft Marianne ons een foto gestuurd van een weg met de vraag of we zulke wegen hebben gereden. We herkennen het spektakel niet. Vroeger had je van die houten knikkerbanen, waar de knikker omlaag ging (wat was daar ook al weer leuk aan?) daar deed dit een beetje aan denken maar dan omhoog!
En ja hoor, wat zien wij voor ons opduiken..... de '60' met 30 haarspeldbochten naar boven. Ook Google maps herkent de weg! We herkennen direct de foto van Marianne! Ok... Go Lento! Er gaat van alles de berg op. Vrachtwagens met een Hamburger Sud (container) van 40ft, overvolle busjes en mensen met een auto zoals wij ;).
Maar we komen boven en het uitzicht is waanzinnig!
Tunneltjes door en dan komt de tunnel Cristo Redentor.... Hinke heeft ineens een angst voor tunnels ontwikkeld. Ze zijn zo laag, smal en onverlicht! En dan is deze ook ellenlang.... gelukkig rijdt Renske.
We naderen de grens.
Bij de eerste post moeten we onze papieren laten zien en krijgen we een stapel papieren terug. Bij de volgende stop moeten we die ingevuld hebben.
En dan een enorme drukte. Soort parkeerterrein bij een skilift op zaterdagochtend in Oostenrijk of de Ikea met Pasen. Gevolgd door een enorme file (voor ons aan de andere kant vd weg) en dit blijkt de grenscontrole naar Chili te zijn.
We maken ons nu al een beetje zorgen om onze uittocht a.s. vrijdag. Lang wachten aan de grens icm vermoeiende rit is niet iets waar we naar uit kijken. Maar het moet.
Iets over 10.30 komen we aan bij de echte grens. Deze drukte lijkt mee te vallen.
Wachten, wachten, plekje opschuiven, nog een plekje opschuiven. En dan mogen we ons melden bij het eerste loket.
Papieren laten zien van de auto en onze paspoorten met papiertje van Chili. Er wordt wat getikt en gestempeld en dan mogen we naar het volgende 'huisje'. Weer papieren laten zien en vraag beantwoorden waar je vandaan komt. Bijzondere vraag aangezien men ons paspoort in handen heeft. Je herkent het nieuwe land van Maxima toch wel?! We hebben ergens gelezen van Nederlandse reizigers dat ze de naam noemen van Maxima bij de grens en dat men trots is dat ze zo populair is bij ons. Wij houden deze 'joker' nog even achter de hand.
Dan moeten we wachten tot er iemand onze auto kan controleren. We mogen niets aan etenswaren het land invoeren en dus moet de kofferbak open. Een paar tassen worden bekeken en goed bevonden (we hadden alleen wijn en droog voedsel bij ons).
Dan denk je dat je erdoor bent, maar dan staat er 2km verder nog een beambte om een of ander papiertje in te nemen wat je bij de eerste post hebt gekregen.
Ok, ook gedaan. Dan worden we weer 5km verder gemaand te stoppen. Niet duidelijk waarom. Er gebeurt niets en we zien geen douane. Even achter ons ligt een militair terrein, misschien heeft het daarmee te maken.
Opeens duiken er 3 mannen te paard (of muilezel) op gevolgd door een enorme colonne met vrolijk zwaaiende mannen en vrouwen in militair uniform. Ook op zo'n viervoeter.
Geen idee waarom. Als ze gepasseerd zijn, mogen we verder rijden en plots duiken er nog meer zwaaiende militairen op maar dan zonder paard en ze lopen langs de weg waar wij gewoon mogen blijven rijden. We filmen ze uitgebreid en ze groeten ons vriendelijk en vrolijk. 'Ciao'
We rijden verder richting Mendoza. Het is nog zo'n 150 km rijden en door de bergen. Het is geweldig! Die bergen zijn zo ontzettend machtig. We zijn wat gewend van de Alpen, maar dit is niet te vergelijken. Hoe enorm en overweldigend en waanzinnig!
Helaas zijn de Argentijnen ook al van die wegpiraten, net als de Chilenen. Ongeduldig, inhalen als het niet kan of mag. Af en toe moeten we gewoon remmen omdat we een Argentijnse idioot op ons af zien komen! Dat hier niet meer huisjes langs de weg staan, verbaast ons.
We houden allebei van autorijden, maar dit is niet leuk.
De rit is mooi, maar ook vermoeiend. Je moet je kop er goed bijhouden. Je kent de vele bochten niet, die de Argentijnen wel kennen.
Eindelijk komen we in de buurt van Mendoza. We vinden Argentinië nu al leuker:). Los van het verkeer want dat is ook in de stad vreselijk.
Mendoza is groen, schoon en oogt als leuke stad. Via Google Maps zoeken we ons appartement. Snel gevonden.
Het is een enorm appartement met aparte slaapkamer en kitchenette. Wijn en bier koud leggen en boodschappen doen! 5 blokken verder.
Koken en na het eten (en het onweer) even lekker buiten zitten. Het is nauwelijks afgekoeld. Heerlijk.....
We gaan met de kippen op stok
Vandaag is het zo ver en gaan we de Andes 'beklimmen'. We zijn best een beetje zenuwachtig! Wat komen we tegen? Kan Lento het aan?
We hebben al de nodige bergen gehad, maar dit is de ANDES!
Naast de enorme bergen zijn we ook erg benieuwd hoe het zal gaan bij de grensovergang. Zijn de papieren in orde etc....
Een andere handicap is dat onze TomTom (Conchita) alleen het land Argentinië herkent, maar verder niets. We moeten onze weg dus vinden dmv Google Maps. Ok.....
Toevallig heeft Marianne ons een foto gestuurd van een weg met de vraag of we zulke wegen hebben gereden. We herkennen het spektakel niet. Vroeger had je van die houten knikkerbanen, waar de knikker omlaag ging (wat was daar ook al weer leuk aan?) daar deed dit een beetje aan denken maar dan omhoog!
En ja hoor, wat zien wij voor ons opduiken..... de '60' met 30 haarspeldbochten naar boven. Ook Google maps herkent de weg! We herkennen direct de foto van Marianne! Ok... Go Lento! Er gaat van alles de berg op. Vrachtwagens met een Hamburger Sud (container) van 40ft, overvolle busjes en mensen met een auto zoals wij ;).
Maar we komen boven en het uitzicht is waanzinnig!
Tunneltjes door en dan komt de tunnel Cristo Redentor.... Hinke heeft ineens een angst voor tunnels ontwikkeld. Ze zijn zo laag, smal en onverlicht! En dan is deze ook ellenlang.... gelukkig rijdt Renske.
We naderen de grens.
Bij de eerste post moeten we onze papieren laten zien en krijgen we een stapel papieren terug. Bij de volgende stop moeten we die ingevuld hebben.
En dan een enorme drukte. Soort parkeerterrein bij een skilift op zaterdagochtend in Oostenrijk of de Ikea met Pasen. Gevolgd door een enorme file (voor ons aan de andere kant vd weg) en dit blijkt de grenscontrole naar Chili te zijn.
We maken ons nu al een beetje zorgen om onze uittocht a.s. vrijdag. Lang wachten aan de grens icm vermoeiende rit is niet iets waar we naar uit kijken. Maar het moet.
Iets over 10.30 komen we aan bij de echte grens. Deze drukte lijkt mee te vallen.
Wachten, wachten, plekje opschuiven, nog een plekje opschuiven. En dan mogen we ons melden bij het eerste loket.
Papieren laten zien van de auto en onze paspoorten met papiertje van Chili. Er wordt wat getikt en gestempeld en dan mogen we naar het volgende 'huisje'. Weer papieren laten zien en vraag beantwoorden waar je vandaan komt. Bijzondere vraag aangezien men ons paspoort in handen heeft. Je herkent het nieuwe land van Maxima toch wel?! We hebben ergens gelezen van Nederlandse reizigers dat ze de naam noemen van Maxima bij de grens en dat men trots is dat ze zo populair is bij ons. Wij houden deze 'joker' nog even achter de hand.
Dan moeten we wachten tot er iemand onze auto kan controleren. We mogen niets aan etenswaren het land invoeren en dus moet de kofferbak open. Een paar tassen worden bekeken en goed bevonden (we hadden alleen wijn en droog voedsel bij ons).
Dan denk je dat je erdoor bent, maar dan staat er 2km verder nog een beambte om een of ander papiertje in te nemen wat je bij de eerste post hebt gekregen.
Ok, ook gedaan. Dan worden we weer 5km verder gemaand te stoppen. Niet duidelijk waarom. Er gebeurt niets en we zien geen douane. Even achter ons ligt een militair terrein, misschien heeft het daarmee te maken.
Opeens duiken er 3 mannen te paard (of muilezel) op gevolgd door een enorme colonne met vrolijk zwaaiende mannen en vrouwen in militair uniform. Ook op zo'n viervoeter.
Geen idee waarom. Als ze gepasseerd zijn, mogen we verder rijden en plots duiken er nog meer zwaaiende militairen op maar dan zonder paard en ze lopen langs de weg waar wij gewoon mogen blijven rijden. We filmen ze uitgebreid en ze groeten ons vriendelijk en vrolijk. 'Ciao'
We rijden verder richting Mendoza. Het is nog zo'n 150 km rijden en door de bergen. Het is geweldig! Die bergen zijn zo ontzettend machtig. We zijn wat gewend van de Alpen, maar dit is niet te vergelijken. Hoe enorm en overweldigend en waanzinnig!
Helaas zijn de Argentijnen ook al van die wegpiraten, net als de Chilenen. Ongeduldig, inhalen als het niet kan of mag. Af en toe moeten we gewoon remmen omdat we een Argentijnse idioot op ons af zien komen! Dat hier niet meer huisjes langs de weg staan, verbaast ons.
We houden allebei van autorijden, maar dit is niet leuk.
De rit is mooi, maar ook vermoeiend. Je moet je kop er goed bijhouden. Je kent de vele bochten niet, die de Argentijnen wel kennen.
Eindelijk komen we in de buurt van Mendoza. We vinden Argentinië nu al leuker:). Los van het verkeer want dat is ook in de stad vreselijk.
Mendoza is groen, schoon en oogt als leuke stad. Via Google Maps zoeken we ons appartement. Snel gevonden.
Het is een enorm appartement met aparte slaapkamer en kitchenette. Wijn en bier koud leggen en boodschappen doen! 5 blokken verder.
Koken en na het eten (en het onweer) even lekker buiten zitten. Het is nauwelijks afgekoeld. Heerlijk.....
We gaan met de kippen op stok
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
